Ramses birgün uyandığında kendini dünyanın merkezinde bulur. Merkezi dünyanın, öyle kolay hazmedilir bir yer değildir üstelik. Yaşanasıdır belki, lakin yaşayan tekidir. Merkezin dışındakiler merkeze bağlı birer kukladırlar. Kuklalar ne düşünür, ne söyler, ne hisseder elbet.
Bu yüzden Ramses, kendini pek yalnız, pek mutsuz bulur. Bunu demeye de dili varmaz kuklalarına, emir kullarına. Geçer zaman böyle birbaşına, böyle hazin. Gel zaman git zaman, dur zaman kalk zaman konuşmayı unutur olur Ramses. Konuşmak dediğin kişilerce yapılır.
Duvarlar dil bilmez, söz bilmez soğuk şeylerdir. Ramses bahçeye çıkar çiçeklerine ses verir. ‘aman da aman, aman da aman…. açılmış da saçılmış bir güzel olmuş, heyyy bahçıvan az su serp yapraklarına, rengi olsun ayan kokusu duyulsun çiçeklerimin taaa öbür taraftan’ Yetmemiş eline sazını almış, tutturmuş o telden bu telden. Günlerce çalmış söylemiş, çalmış söylemiş.
Bir Ramses dinlemiş Ramses’i, bir Ramses ağlamış Ramses’e. Bir kuşlar dinlemiş, bir çiçekler… bir gök dinlemiş, bir bilinmeyenler… Ramses dünyanın merkezinde her an’ı azap içinde geçirir olmuş. Azap bu yenilir yutulur tarafı yokmuş, yenmez yutulmaz tarafı da…
Birgün huzura çağırmış alimler alimi, bilgeler bilgesi şahs-ı şahane’yi. Demiş;
‘ey arş’ı yaratanı bilen
ey hükmü koyanı tanıyan
ey yüreği rahman olana atan… derdim vardır bilesin!’
Ramses bir türlü derdinin ne olduğunu söyleyememiş. Boğum boğum boğazında takılmış kalmış her bir diyeceği. ‘var git… yok bir diyeceğim. Var git…’ bilgeler bilgesi çekilmiş köşesine, seslenmiş kızına;
‘aydan güzel ay kızım
baldan tatlı naz kızım
sana diyeceklerim var’ Ramses birbaşına otururken selvi altında göl kıyısında bir ses duymuş.
Dönmüş bakmış kimseyi görememiş. ‘kuştur’ demiş, sudaki aksin dalgalanışına dalmış. Kuş sandığı bir güzeller güzeli Sernaz imiş. Görememiş. Ay kız Sernaz, bir demet papatyayla göl kıyısında geziniyormuş o sıra. Papatyalar ona gülümsedikçe bir okşayıp avucuna alıyormuş.
‘al’ı al’da arama,
al allığını al’ı al yapandan alır
gül güzelliğini gülü gül yapandan alır
bülbül sesini bülbüle o sesi verenden alır
yarin nerede gül yüzlü sevdalar beslediğini o sevdayı ona veren bilir
boşyere ahlanma
boşyere vahlanma
boşyere dağları yarattım sanma’ Şarkı uçmuş uçmuş uçmuş taaa Ramses’in kulaklarına varmış.
Ses başka dünyanın sesi, ses başka bir alem sanki. Ardı sıra sesin dolanmış, dolanmış ve Sernaz’a ulaşmış. Sernaz bir gonca…
Sernaz bir derya… Sernaz ötesi dünya… Sernaz bir başka… Elinde papatyalar salnırken göl kıyısında, Ramses seyre dalmış. ‘koşsam varsam eline çiçek olsam yüreğine sevda dolsam’ Ramses, birbaşınalığın hüznünü unutuvermiş o an. Unutmuş unutmasına da başka bir hüzün sorup sormadan yerleşivermiş gözlerine, yüreğine, yüreğinin en derinlerine…
‘aşk hüznü yanında taşır’ Günlerin üstüne binen dayanılmazlık aylarla daha da artmış. Ramses Sernaz’ı bir daha görebilmek için her gün göl kıyısına inmiş. Her gün aramış gözleri eli papatyalı güzeli. Bulamamış. Bulamamış. Her gün biraz daha yıkılmış. Her gün biraz daha çökmüş. Sernaz’ı bulduğu yerde kaybettiğini farkedince ölümü davet etmiş. Ölümse vaktin henüz tamama ermediğini göstermiş doğan her güneşle. Bilgeler bilgesi çare için çağrılmış bir daha. Demiş;
‘sen bilirsin acıların en acısını sen bilirsin… ben bildiğini bilirim’ Bilgeler bilgesi dinledikten sonra merkezde yaşayanı, çekilmiş. Varmış ay kızın yanına; ‘can kızım aksin vurmuş bir yüreğe ah’lanır naz kızım sözüm var, diyemem yüzüne süzülür bir kızım’ Sernaz bütün olandan haberdardır. Gün söylemiştir, gece söylemiştir, göl söylemiştir, bir de çiçekler… ardına bakmamış salınmış söğüt gölgelerinde, gezinmiş bir o yana bir bu yana, Ramses peşisıra… ‘dünya yalan dünya rüya dünya geçer gider bir solukta ölüm gelir’ Bilgelerin bilgesi, anlamış. Ay kız zordur, ay kız doğrudur. Lakin bu işin sonunda neyin onları beklediği de bir sırdır. İrkilir. Kızı can kızdır. Kızı gül kızdır… kıymetlidir, biriciktir… Demiş;
‘olacaklar bizim elimizdedir belki belki de biz olacakların elindeyizdir yüreğimiz bize ışık olsun’ Ramses odasında bir bilmediği derdin elinde savrulur. Aranır, aradığını tanımadan. Seslenir, sesini duymadan. Dünyanın merkezi unutulmuş, merkez yerini değiştirmiş, ay parçası olmuştur. ‘o bir gonca, kızıl gonca açılanda o bir derya, ak fistanı savrulanda ötesi dünya başka, bambaşka’ Ramses göl kıyısında oturur birgün; gök mavi, gün prıl prıl. Çıksa da gelse, bekler bekler. Göle bakar, Ramses. Ramses bakar, göle. Bir ceylan seke seke geçer öte yana. Sernaz geçmez. Sernaz gelmez. Günler biter, artık günün günlüğü kalmamıştır. Geceler biter, artık gecenin geceliği kalmamıştır.
Mevsimlerin adı başka, tadı başka, rengi başkadır artık. Ramses birbaşınadır da, merkezini dünyanın unutmuştur. Sernaz papatya toplarken, göl kıyısına oturur. Göl kıyısı artık Ramses’in ayrılmadığı mekanı olmuştur. Görür Sernaz’ın gelişini. Korkar. Uzaktan bakar, bakar. Aylardır beklediği karşısındadır, yanaşamaz. Sernaz kıyısında gölün gezinmeye başlar, dilinde bir şarkı… ‘dağın ardı da bir, ardının ardı da… yüreğine sorsan beni, kışı da bir yazı da…
’ Sernaz yürüye yürüye varmış Ramses’in yanına. Demiş;
‘yüreğindeki sevdanın sebebi ben imişim ben imişim seni dertlerin en incesine salan gecelerin uyku bilmez olmuş gülmeyi unutmuş gözlerin ben imişim seni mutsuz kılan’ Ramses böyle sözler beklemiyormuş elbet gül yüzlü sevdiğinden. Cesaret gelivermiş diline, birden içinden ne geçiyorsa her şeyi; sevdasını, unutuşunu dünyayı, acısını yüreğinin… her şeyi her şeyi bir bir anlatmak geçivermiş. Demiş;
‘eyy güzeller güzeli! eyy yar!’ Sernaz’ın gözleri… gözleri Sernaz’ın bir anda durdurmuş geride kalan sözleri. Ramses bakmış. Sernaz bakmış. Demiş;
‘bana yar dersin, yar dediğin ben değilim bana güzel dersin, güzeli güzel yapan yar’imdir sevda imiş aşk imiş ya ölüm!’ Ramses hiçbir şey anlamamış, ama ölüm kelimesinde bir kıpırdanmış. Demiş; ‘ölüm!’ ‘evet ölüm… sanır mısın ki ebedsin şu bedenle sanır mısın ki ebeddir şu alem de sanır mısın ki her şey şu gördüğün her şey bir tek duyduğun… evet ölüm… ölüm peşinde ölüm ardında gezinmede ölüm vakit gözlemede’ ‘ben seni sevdim ben seni bekledim’ Sernaz papatyalarını okşamış, papatyalar ona göz kırpmış. Sernaz göle bakmış, göl dalgalanmış.
Sernaz doğrulup son bir defa demiş; ‘ne bir dağın doruğunda ol ne merkezinde dünyanın gidiyorum gidişim armağanım’ Uzaklaşırken Sernaz oradan, yıkılmış dünyası Ramses’in. Ramses bilgelerin bilgesini çağırtmış yeniden. Sormuş; ‘nedir şu alemin sebebi’ demiş; ‘sevgi’ Ramses yaşadıkça büyümüş yüreği, yüreği büyüdükçe bir tarafı hep mahzun kalmış. ‘yürek var, dünyaları içine alır’
Masalın Yazarı: Naz Ferniba
Yorum 0